Trwałość palisad stalowych

Zwykle wiele wątpliwości związanych jest z zagadnieniem trwałości konstrukcji stalowych w gruncie. Zagadnienie to jest obecnie przedmiotem wnikliwych, ciągłych badan i obserwacji, których wyniki (podsumowane po okresie 25 lat badań w warunkach naturalnych) stały się podstawą zalecań dotyczących przewidywanych ubytków korozyjnych elementów stalowych w zależności od warunków użytkowania (w środowisku gruntowym, wodnym i w powietrzu) zawartych w normie (PN-EN 1993-5. Eurokod 3. Projektowanie konstrukcji stalowych. Część 5: Palowanie i ścianki szczelne).

Badania są kontynuowane, a norma będzie systematycznie aktualizowana. O wystarczającej z technicznego punktu widzenia trwałości elementów stalowych świadczą też liczne przykłady długo użytkowanych w trudnych warunkach obiektów. Dla przykładu poniżej przedstawiono jeden z mostów drogowych w Policach, w którym przęsło zostało oparte na grodzicach stalowych, które prawdopodobnie nigdy nie były zabezpieczane antykorozyjnie. Obiekt został zbudowany przed II Wojną Światową, tj. co najmniej 74 lata temu (!). Podobnych przykładów można znaleźć więcej, choć wobec intensywnego rozwoju infrastruktury zakładane trwałości obiektów bardzo często pozostają jedynie założeniami, a na miejscu dziś istniejących konstrukcji z dużym prawdopodobieństwem powstaną nowe lub zmodernizowane.

Standardowym sposobem zapewnienia trwałości palisady stalowej jest projektowanie niewielkich naddatków materiałowych. Możliwe jest również wykorzystanie w uzasadnionych przypadkach:
• powłok antykorozyjnych (na dostępnych powierzchniach zewnętrznych);
• trwałych, odpornych na oddziaływania technologiczne powłok antykorozyjnych (np. z żywic epoksydowych);
• ochrony anodowej lub katodowej.

Dobór właściwego sposobu ochrony antykorozyjnej zależy od warunków konkretnego zastosowania i sposobu użytkowania obiektu (nadzorowany/nienadzorowany). Najpopularniejszym pozostaje stosowanie naddatków materiałowych.
Warto w kontekście ochrony antykorozyjnej wspomnieć, że naddatki materiałowe powinny być stosowane w oparciu o wyniki analizy stanu granicznego nośności, choć trwałość zwykle jest przedmiotem kryteriów formułowanych w stanie granicznym użytkowalności. Redukcja sztywności związana z ubytkami (w postaci krytycznej o charakterze lokalnym) z reguły nie wpływa na parametr sztywności konstrukcji. Analizę naddatków należy prowadzić selektywnie w oparciu o wymagania normy (PN-EN 1993-5. Eurokod 3. Projektowanie konstrukcji stalowych. Część 5: Palowanie i ścianki szczelne) w przekrojach krytycznych, tzn.:
• w przekrojach najbardziej wytężonych przy określonym ubytku korozyjnym oraz
• w przekrojach o największym przewidywanym ubytku korozyjnym przy towarzyszącym układzie maksymalnych sił wewnętrznych.

Wyniki tak prowadzonej analizy zwykle pozwalają na przyjęcie niewielkich naddatków zapewniających spełnienie wymaganej trwałości w wymaganym okresie użytkowania obiektu.

Materiał pochodzi ze strony http://www.aarsleff.com.pl.

Podziel się!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *